Κύριο άρθρο με τον Mick Stephen
Εισαγωγή
Το Marine One είναι το διακριτικό κλήσης οποιουδήποτε αεροσκάφους του Σώματος Πεζοναυτών των Ηνωμένων Πολιτειών που μεταφέρει τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών. Συνήθως υποδηλώνει ένα ελικόπτερο που λειτουργεί από τη Μοίρα Marine Helicopter Squadron One (HMX-1) "Nighthawks", που αποτελείται είτε από το μεγάλο Sikorsky VH-3D Sea King είτε από το νεότερο, μικρότερο VH-60N "White Hawk". Και τα δύο ελικόπτερα ονομάζονται "White Tops" λόγω του χρώματός τους. Κάθε αεροσκάφος του Σώματος Πεζοναυτών που μεταφέρει τον αντιπρόεδρο χωρίς τον πρόεδρο έχει το διακριτικό κλήσης Marine Two.
Η πρώτη χρήση ελικοπτέρου για τη μεταφορά του προέδρου ήταν το 1957, όταν ο Πρόεδρος Dwight D. Eisenhower ταξίδεψε με ένα Bell UH-13J Sioux. Ο πρόεδρος ήθελε έναν γρήγορο τρόπο για να φτάσει στο εξοχικό του, στην Πενσυλβάνια. Η χρήση του Air Force One δεν θα ήταν πρακτική σε τόσο μικρή απόσταση και δεν υπήρχε αεροδρόμιο κοντά στο σπίτι του με πλακόστρωτο διάδρομο για την υποστήριξη αεροσκαφών σταθερών πτερύγων, έτσι ο Αϊζενχάουερ έδωσε εντολή στο προσωπικό του να ερευνήσει άλλους τρόπους μεταφοράς και ένα Sikorsky UH-34 Το ελικόπτερο Seahorse τέθηκε σε λειτουργία. Το πρώιμο αεροσκάφος δεν είχε τις ανέσεις των σύγχρονων διαδόχων του, όπως κλιματισμό και τουαλέτα αεροσκάφους για χρήση κατά την πτήση. Το 1958, το H-13 αντικαταστάθηκε από το Sikorsky H-34, το οποίο διαδέχθηκε το 1961 το VH-3A.
Λίγο καιρό μετά την εισαγωγή των ελικοπτέρων για την προεδρική μεταφορά, οι βοηθοί του προέδρου ζήτησαν από το Σώμα Πεζοναυτών να διερευνήσει τη χρήση του Νότιου Χλοοτάπητα του Λευκού Οίκου για προσγείωση. Υπήρχε αρκετός χώρος και το πρωτόκολλο καθιερώθηκε. Μέχρι το 1976, το Σώμα Πεζοναυτών μοιραζόταν την ευθύνη της μεταφοράς με ελικόπτερο του προέδρου με τον στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών. Τα ελικόπτερα του Στρατού χρησιμοποιούν το διακριτικό κλήσης Army One ενώ ο πρόεδρος βρίσκεται στο πλοίο και αντίστοιχα όταν απαιτείται χρησιμοποιείται το διακριτικό Navy One. (Πηγή: Wikipedia)
Το VH-3D τέθηκε σε υπηρεσία το 1978 και το VH-60N τέθηκε σε υπηρεσία το 1987 και από τότε υπηρέτησε παράλληλα με το VH-3D. Έγιναν βελτιώσεις και στα δύο μοντέλα ελικοπτέρων μετά την εισαγωγή τους, για να αξιοποιηθούν οι τεχνολογικές εξελίξεις και να ανταποκριθούν στις νέες απαιτήσεις αποστολής. Περίπου το 2001, ήταν σαφές ότι είχε προστεθεί τόσο πολύ επιπλέον βάρος στα ελικόπτερα που η ικανότητα της αποστολής μειώθηκε και λίγες νέες βελτιώσεις μπορούσαν να γίνουν. Η αναζήτηση αντικατάστασης ξεκίνησε, αλλά το υψηλό κόστος οδήγησε στην ακύρωση του προγράμματος και ορισμένους ανταγωνιστές να αποσυρθούν. Στις 7 Μαΐου 2014, το Πολεμικό Ναυτικό ανέθεσε στη Sikorsky Aircraft μια σύμβαση 1.24 δισεκατομμυρίων δολαρίων για την κατασκευή έξι προεδρικών ελικοπτέρων, που ονομάζονται Sikorsky VH-92. Ένας στόλος 21 ελικοπτέρων αναμένεται να είναι σε υπηρεσία μέχρι το 2023.
Υπήρχαν 11 VH-3D και οκτώ VH-60N σε υπηρεσία για τον πρόεδρο και άλλα εξέχοντα άτομα.
Το σχέδιο
Σκοπεύω να χρησιμοποιήσω το κιτ Airfix (πρόσφατο εργαλείο) ως βάση της κατασκευής μας, να χτίσω το εσωτερικό και να προσθέσω τα διαφορετικά κομμάτια και χτυπήματα της αμυντικής σουίτας όπου υπάρχουν. Θα χρησιμοποιήσω ζάντες ρητίνης aftermarket από το ResKit, σετ PE χρώματος Eduard για τα όργανα και τις ζώνες ασφαλείας του πιλοτηρίου και ένα σετ χαλκομανιών Marine One από τα μοντέλα Hawkeye.
Δεν θα χάσω χρόνο για να αναθεωρήσω τα περιεχόμενα του κουτιού, αρκεί να πω ότι αυτό είναι ένα ωραίο κιτ με πεντακάθαρα λεπτομερή στοιχεία που περιμέναμε πρόσφατα από την Airfix, που θα πρέπει να αποδειχθεί μια καλή επιλογή για ένα βασικό πλαίσιο.
Θα χρησιμοποιήσω φωτογραφίες αναφοράς και παλέτες πλευρικής όψης από το Διαδίκτυο για να επισημάνω τις αλλαγές που απαιτούνται στην άτρακτο, κυρίως γεμίζοντας τα παράθυρα, κόβοντας καινούργια και τοποθετώντας την πίσω πόρτα εισόδου αέρα σκάλας. Καθώς δεν σκοπεύω να ανοίξω τις καταπακτές, αυτό δεν θα πρέπει να είναι πολύ επαχθές.
Αν και δεν είναι σε κλίμακα, η παλέτα είναι αρκετή για να επεξεργαστεί σημεία αναφοράς για την τοποθέτηση των παραθύρων.